Wiedeń 23.5.2020
Cały blog jako eBook w formacie pdf.
Bez obawy, nie zamierzam wyciągać zużytych już pocisków w stylu: „na grypę umiera więcej ludzi”, „nie ma dowodów na szkodliwe działanie tego wirusa”.
Byłyby to argumenty, które działają na logiczną, lewą stronę umysłu. Uspokajają, ale raczej na krótko. Za chwilę pojawiają się wątpliwości – a co jeśli w telewizji pokazywane sceny horroru są jednak prawdziwe?
Co jeśli się po prostu mylę? Popełnianie błędów jest wręcz wpisane w historię ludzkości.
Jest jedna osoba, mój mentor, który nie jest tak całkiem nieznany także w Polsce. To jemu zawdzięczam moje największe osiągnięcia od około 20 lat. Nigdy go nie spotkałem osobiście, nigdy nie byłem na żadnym z jego seminariów, a były organizowane również w Warszawie i w Wiedniu.
Mentorem moim został Brian Tracy poprzez książki – najczęściej audiobooki.
Pierwsza jego książka, na którą się natknąłem w roku 1999, „Personal leadership” w języku niemieckim została wysłuchana przeze mnie ponad dwadzieścia razy.
Tak, nie pomyliłem się – słuchałem tę książkę najczęściej w trakcie podróży samochodem do Polski i z powrotem.
I cóż takiego dowiedziałem się z tych książek? Tak zapytałby sceptyk. Moja odpowiedź mogłaby go nawet obrazić: Przeczytaj sam! I zastosuj się do rad!
Ale to jest naprawdę najlepsza odpowiedź jaką mógłbym mu na takie pytanie udzielić.
Mimo tego postaram się w jakiś sposób Wam przedstawić czego się z tych książek nauczyłem.
Przede wszystkim pozytywnego podejścia do życia. Tu powstaną pesymiści, ale zignorujmy ich – niech zadręczają siebie i swoje otoczenie.
To jest ich sposób na życie. Dlaczego ten sposób jest taki niedobry? Choćby dlatego, że pesymiści przeżywają dwa razy porażkę, która się naprawdę wydarzy. Raz w stresie, jaki sobie sami gotują, a potem w rzeczywistości której wcale przez to nie uniknęli. I nieprawdą jest, że byli na to przygotowani. Wcale nie byli. Natomiast, jak mawia Brian Tracy 80%, ich przewidywań wcale się nie spełnia, a stres z nimi związany i tak przeżywają.
No tak, ale to nie tłumaczy wcale dlaczego nie boję się zagrożenia pandemią. Słusznie, ponieważ optymizm jest jednym z wielu zalecanych przez autora sposobów na życie. Rada, która spowodowała, że się nie boję była dużo prostsza, przynajmniej dla mnie do zrealizowania.
Spotkałem się z tą radą kilkakrotnie podczas pandemii strachu w formie żartu:
pierwszy krok do zwycięstwa nad koronawirusem.
Może lepiej nie dosłownie, bo może wtedy pojawić się pierwsza prawdziwa ofiara koronawirusa – przypadkowy przechodzień.
Ja wziąłem sobie tę radę do serca. Od dwudziestu lat nie oglądam naprawdę telewizji.
I co się zmieniło? Dużo!
Przede wszystkim zyskałem mnóstwo czasu, który do tej pory poświęcałem przed telewizorem. Dawniej nie było dnia, bym nie oglądał głównego wydania wiadomości.
Ale dużo ważniejsze jest, że nie dociera do mnie manipulacja polityczna.
Są oczywiście pewne wady. Na przykład informacja o tym, że dwa kraje Rumunia i Bułgaria weszły do Unii Europejskiej dotarła do mnie pół roku po fakcie. To dopiero tragedia!
Nie chciałbym być tu źle zrozumiany – te kraje są bez wątpienia ważne dla Unii Europejskiej. Tyle, że sama informacja, czy ją znam, czy też nie, nie ma większego znaczenia.
Teraz muszę sam się doinformowywać, ale mogę wybrać takie źródło, w którym nie będzie tendencyjnych komentarzy. Tak całkiem nie da się tego uniknąć, ale można znacznie ograniczyć.
Wyobraźcie sobie, że to zdjęcie z trumnami ofiar koronawirusa we Włoszech:
dotarło do mnie razem z informacją, że jest to fake new – fałszywka. Owszem, fotografia pochodzi z Włoch, ale z roku 2013 po katastrofie statku z uchodźcami.
Nie widziałem także żadnej audycji telewizyjnej o pandemii. Oszczędziłem sobie naprawdę dużo. I mimo tego nie powiecie chyba, że jestem niedoinformowany?
Czytam uważnie także mainstreamowe media w internecie. Również i tam opisywane są ciekawe fakty. A powołanie się na takie źródła powoduje co prawda, że oni bardziej uważają, ale pokazuje, że jestem otwarty na wszystkie w miarę logiczne poglądy. Komentarze z reguły opuszczam. Także w sytuacji, kiedy sam nie wiem co o tym sądzić?
Czy będziesz nadal oglądać TV czy nie – to jest wyłącznie twoja decyzja. Nic mi do tego. Ja pokazałem ci moją drogę. Dla mnie okazała się bardzo dobra. Co bym chętnie polecił, to książki Briana Tracy. Sporo ich przetłumaczono na język polski.
Tylko… samo przeczytanie to dopiero wstęp. Trzeba przetrawić sens i po akceptacji wprowadzać w życie. Inaczej będzie jak z tym palaczem, który powiedział: „nie ma nic prostszego niż rzucić palenie, ja robię to codziennie!”
Autor artykułu: Marek Wójcik